Spotkania
w każdą środę
Godzina 18.00
Opiekun
Ks. Prałat Piotr Kimak
Założenia ideowe
Ruch Rodzin Nazaretańskich zrodził się z potrzeby pogłębienia życia duchowego, ale także jako odpowiedź na wezwanie Ojca Świętego Jana Pawła II do Nowej Ewangelizacji. To właśnie w Polsce, w Nowej Hucie w 1979 roku Ojciec Święty po raz pierwszy użył terminu „Nowa Ewangelizacja” – i właśnie w Polsce zrodziła się duchowość „nazaretańska”. Ruch poprzez różnorodne formy zaangażowania pragnie w sposób praktyczny wyjść naprzeciw wezwaniu Ojca Świętego.
Ruch Rodzin Nazaretańskich zaczyna się w latach siedemdziesiątych od niewielkiej grupy studentów poszukujących kontaktu z kapłanem, który mógłby pomóc im w rozwiązywaniu problemów duchowych, w znalezieniu ich własnej drogi do świętości. Takim kapłanem stał się ks. Tadeusz Dajczer (ur. 1931), profesor Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a także ks. dr Andrzej Buczel (1951-1994).
Ksiądz T. Dajczer jest autorem książki „Rozważania o wierze”. Pokazuje w niej jak rozwiązać dramat współczesnego człowieka, który nie może wyzwolić się ze swojej słabości, wskazuje, że najpierw trzeba otworzyć się na Boga, pozwolić mu działać, a wtedy Bóg nas uleczy, wyzwoli z grzechu.
W roku 1985 w Warszawie dochodzi do zatwierdzenia Ruchu przez Ks. Kardynała Józefa Glempa Prymasa Polski. W ciągu dwóch lat RRN rozprzestrzenił się na terenie Polski, a obecnie istnieje także w 45 krajach na wszystkich kontynentach (najliczniejszy jest obecnie w Meksyku i na Filipinach).
Pomimo międzynarodowego charakteru, Ruch funkcjonuje w oparciu o strukturę diecezjalną, podkreślając tym samym więź z Kościołem lokalnym. W diecezjach kierują nim księża-moderatorzy mianowani przez biskupów diecezjalnych; moderatorem diecezji lubelskiej jest ks. Andrzej Kołodziejski.
Członkowie Ruchu spotykają się co tydzień w małych wspólnotach parafialnych. Wspólnotami kierują świeccy animatorzy, ściśle współpracujący w zakresie spraw duchowych z kapłanami. Co miesiąc odbywają się także diecezjalne dni skupienia, zaś latem organizowane są rekolekcje diecezjalne. Są one czasem wielkiej łaski, wtedy też można łatwiej poznać duchowość Ruchu. Każdego roku w pierwszą sobotę po Wielkanocy w Częstochowie spotyka się Międzynarodowa Pielgrzymka RRN.
Na kształtowanie się charyzmatu Ruchu duży wpływ miała duchowość św. Teresy od Dzieciątka Jezus, która w swojej koncepcji „małej drogi” kładła nacisk nie tyle na etapy w drodze do świętości, ile na ubóstwo duchowe, prostotę i pokorę.
Droga do świętości podejmowana w Ruchu opiera się także na duchowości św. Jana od Krzyża, św. Teresy z Avila, św. Maksymiliana Kolbe.
Świętość bywa pojmowana dziś w różny sposób. Według św. Jana od Krzyża świętość to całkowite pochłonięcie duszy przez Boga – nazywane przez niego zjednoczeniem przeobrażającym – w którym wola człowieka jakby znika w swojej odrębności, przyjmując całkowicie wolę Bożą tak, że istnieje pełna jedność woli człowieka i woli Boga, i nic ich nie rozdziela. Dusza jest tak opanowana przez Boga, że to już nie człowiek żyje, ale Bóg w nim. Św. Paweł wyraził to słowami: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”.
Istotę duchowości Ruchu można określić słowem zawierzenie. Zawierzenie, jak określa to Jan Paweł II, jest odpowiedzią na miłość osoby, w szczególności zaś na miłość matki.(…) Zawierzając się po synowsku Maryi, chrześcijanin – podobnie jak apostoł Jan – przyjmuje Matkę Chrystusa i wprowadza Ją w to wszystko, co stanowi jego własne życie wewnętrzne, poniekąd jego ludzkie i chrześcijańskie „ja”: „wziął Ją do siebie „ (Redemptoris Mater). Podstawowym rysem duchowości Ruchu jest budowanie swojego rodzaju wspólnoty Życia z Matką Bożą (communio personarum). W praktyce oznacza to poddanie się działaniu Boga przez Maryję i naśladowanie Jej postawy całkowitej uległości Bożej woli, co w konsekwencji rodzi m.in. głęboką potrzebę modlitwy, ofiary, wyrzeczenia, zapomnienia o sobie, troski o innych, pokory, ubóstwa duchowego. Stąd też bliski duchowości Ruchu stał się ideał Nazaretu, który ukierunkowuje na odwoływanie się w codziennym życiu do życia Matki Bożej.
Wspólnoty Ruchu sięgają do korzeni Ewangelii. Jezus przyszedł na świat w rodzinie nazaretańskiej. Wychowywał się w Nazarecie, gdzie towarzyszyli mu Maryja i Józef. Tam przeżył 30 lat tzw. życia ukrytego. Stąd Ruch szczególna wagę przywiązuje właśnie do życia ukrytego Jezusa. To życie ukryte jest tak ważne w życiu duchowym każdego człowieka, a członkowie Ruchu ten moment życia Jezusa szczególnie sobie cenią.
Pogłębienie życia wewnętrznego, oprócz indywidualnej pracy nad sobą, często wymaga współpracy z kapłanem poprzez rozmowę duchową, spowiedź, a gdy zachodzi taka potrzeba, poprzez stałe spowiednictwo lub kierownictwo duchowe. Kierownictwo duchowe jest darem samego Boga, ważną pomocą w pokonywaniu trudnych etapów życia wewnętrznego, pozwalającą uniknąć w życiu duchowym wielu błędów. Kierownik duchowy jest przewodnikiem duszy, pomaga odkryć w niej znaki działania Ducha Świętego, podtrzymuje i dodaje otuchy w trudnościach, a jednocześnie ułatwia kształtowanie osobistej wolności i samodzielności.
Ruch opiera się na tzw. środkach ubogich, które oznaczają życie ukryte w Bogu, pełne pokory i prostoty. Duchowość RRN rozprzestrzenia się głównie poprzez osobiste świadectwo tych, którzy starają się nią żyć.
Członkowie Ruchu zwracają się w sposób szczególny ku Mszy św, w której odnajdują źródło duchowego rozwoju i życia autentycznie chrześcijańskiego. Coraz głębsze rozumienie czym jest Najświętsza Ofiara prowadzi do pełnego i w miarę możliwości codziennego uczestnictwa w niej i stałej duchowej łączności z darem Eucharystii.
Ruch Rodzin Nazaretańskich pozostaje ruchem uniwersalnym. Mimo zawartych w nazwie słów „Ruch Rodzin” jest w nim miejsce dla wszystkich: dla rodzin, osób samotnych, kapłanów, sióstr zakonnych, młodzieży, dzieci, ludzi chorych… Nie ogranicza się do żadnej z tych grup, stąd każdy może się w nim odnaleźć. Jest miejscem spotkania zarówno tych, którzy Boga już „odnaleźli”, jak i tych, którzy dopiero Go szukają. Ważne jest pragnienie spotkania z Bogiem i Jego miłosierdziem.
Ruch jest otwarty nie tylko dla jego zdeklarowanych członków, ale również dla tych, którzy pragną czerpać z jego duchowości. Dlatego wszelkie spotkania są ogólnie dostępne i mogą brać w nim udział wszyscy, którzy wyrażą chęć uczestniczenia w nich.
W Krasnymstawie Ruch Rodzin Nazaretańskich jest obecny od 1994 roku i tworzy go kilkanaście osób. Cotygodniowe spotkania formacyjne (grupy dzielenia) odbywają się: w środy przy parafii św. Franciszka Ksawerego (opiekun grupy – ks. prałat Piotr Kimak); we wtorki przy parafii Trójcy Przenajświętszej.
Spotkanie zaczyna się modlitwą, potem czytamy fragment z naszych materiałów formacyjnych: Zeszytów Ruchu Rodzin Nazaretańskich (ukazało się 40 pozycji), książki naszego założyciela ks. T.Dajczera „Rozważania o wierze” lub książki „Zawierzyć się Opatrzności Bożej”. Następnie próbujemy dzielić się tym, jak Bóg działa w naszym życiu. Istotą grupy dzielenia jest dostrzeżenie w sobie na ile żyjemy Ewangelią na codzień i podzielenie się tą refleksją – świadectwem z innymi. Mówienie o sobie jest trudne, ale dzielenie się przez jedną osobę otrzymaną łaską, swoim szczęściem, swoimi trudnościami, zwielokrotnia tę łaskę. Dzięki osobom, które przechodzą różne doświadczenia w swoim życiu zawodowym i rodzinnym, uczestniczymy w tym działaniu łaski i to doświadczenie staje się udziałem każdego z nas.
Staramy się też włączać (na ile jesteśmy w stanie) w życie naszej parafii – w przygotowanie oprawy Mszy świętej, adoracji Najświętszego Sakramentu, w prace Rady Duszpasterskiej i Liturgicznej, w tworzenie pisma parafialnego itp. Członkowie Ruchu oraz sympatycy pod duchowym przewodnictwem księdza prałata Piotra Kimaka odwiedzili w pielgrzymkach między innymi Gdeszyn (miejsce męczeństwa błogosławionego Ks. Zygmunta Pisarskiego – naszego rodaka), Zwierzyniec, Krasnobród, Wąwolnicę, Kodeń,
Najważniejsze jednak, najtrudniejsze i najpiękniejsze zarazem jest staranie się, by w życiu codziennym nie zapominać o Miłującej Obecności Boga, Któremu tak bardzo na każdym z nas zależy, staranie się, by żyć tak jak On tego od nas oczekuje. Od nas, to znaczy także i od Ciebie – jeśli tylko zechcesz poznać tę drogę, jedną z wielu dróg, którymi Kościół prowadzi człowieka do coraz pełniejszego poznania i zjednoczenia się z Bogiem. Dla nas ta droga jest ogromnym skarbem i najcudowniejszą przygodą życia, dlatego dziękujemy Bogu za łaskę poznania tej duchowości i zapraszamy każdego, kto także pragnie ją poznać.